میزان آپوپتوز در PBMC، سطح TNF-α و پذیرنده نوع یک آن در افراد مبتلا به سپسیس و مقایسه آن با افراد نرمال

مطالعه حاضر به منظور بررسی میزان آپوپتوز در PBMC، اندازه گیری سطح TNF-α و شکل محلول پذیرنده نوع یک آن در افراد مبتلا به سپسیس و مقایسه آن با افراد نرمال انجام گرفت. این تحقیق بر روی 24 فرد بیمار مبتلا به سپسیس و 20 فرد کنترل انجام گرفت. پس از اخذ 6 سی سی خون در شرایط استریل با استفاده از کیت الایزا غلظت TNF-α و sTNFR1 در پلاسمای نمونه ها اندازه گیری شد. بلافاصله پس از جداسازی PBMC، میزان آپوپتوز این سلول ها در زمان صفر بررسی گردید. در ادامه با کشت 24 ساعته این سلول ها، میزان آپوپتوز خودبخودی و نیز میزان آپوپتوز پس از تاثیر TNF-αی نوترکیب بررسی گردید. میزان آپوپتوز در زمان صفر و میزان آپوپتوز خودبخودی PBMCی بیماران در مقایسه با افراد نرمال افزایش معنی داری داشت که نشان می دهد سلول های ایمنی در شرایط in vivo برای مرگ سلولی برنامه ریزی شده اند. میزان آپوپتوز PBMCی بیماران تحت تاثیر TNF-α نسبت به آپوپتوز خود به خودی آنها افزایش معنی داری نداشته که احتمال دخالت مسیرهای مرگ دیگری غیر از TNFR را در امر آپوپتوز مطرح می کند. همچنین میزان سرمی هر دو پروتئین TNF-α و sTNFR1 در این بیماران بطور معنی داری در مقایسه با افراد نرمال افزایش یافته و این افزایش متناسب با یکدیگر بود(r=0.908) که نشان دهنده نقش محافظتی sTNFR1 در مراحل ابتدایی بیماری است.